آئین مستان

تو خواستی کمی ز کار عشق سر در آوری

و از نهال قامت خودت ثمر در آوری

امانتی به مادر تو داده بود مجتبی

سپرده است نامه را دم سفر در آوری

همین که از عموی خود گرفتی اذن رزم را

نمانده بود اندکی ز شوق پر در آوری

سر نترس داری و پدر بزرگ تو علیست

عجیب نیست از تنت زره اگر در آوری

نداشت قلعه کربلا وگرنه که برای تو

نداشت کار تا زچارچوب در، درآوری

رجز بخوان و خاندان خویش را به رخ بکش

که کفر این سپاه کفر بیشتر درآوری

به چرخ تیغ خود به روی خاک دشت سر بریز

بزن که از حرامزاده ها پدر درآوری

نشد حریف تو کسی و میکنند دوره ات

خدا کند که جان سالم از خطر درآوری

ز اسب سرنگون شدی به شوق شیشه ی عسل

چگونه از میان خاک ها شِکَر درآوری

هنوز زنده بودی و به پیکر تو تاختند

تو لخته لخته از دهان خود گوهر درآوری

سَبک نمی شود مصیبت تو با دو قطره اشک

تو گریه ی حسین نه، از او جگر درآوری

از بس که شکستند تو را برگ و بری نیست

خون تو به جا مانده ولی بال و پری نیست

هر چند برایت پدری کرده ام اما

صد شکر کنار بدن تو پدری نیست

نیمی ز غم اکبر و نیمی ز غم تو

یک گوشه ی بی داغ به روی جگری نیست

این گونه که بر ریشه ی تو خورده گمانم

بی فیض عظیم از بدن تو تبری نیست

گفتم که تو را جمع کنم از دل این دشت

عِطر تو می آید ولی از تو اثری نیست

باید خبرت را ز سم اسب بگیرم

جای دگر انگار ز جسمت خبری نیست

گفتم که سرت را سر زانو بگذارم

افسوس که دیر آمدم اینجا و سری نیست